سدیم یک الکترولیت است که در تمام مایعات بدن وجود دارد. آنها به کنترل میزان مایعات و تعادل اسیدها و بازها (pH) در بدن کمک می‌کنند. سدیم همچنین به اعصاب و عضلات کمک می‌کند تا به‌درستی کار کنند.

الکترولیت‌ها مواد معدنی هستند که دارای بار الکتریکی‌اند و در مایعات بدن وجود دارند. سدیم و سایر الکترولیت‌ها مانند پتاسیم، کلرید و بی‌کربنات به عملکرد طبیعی سلول‌ها کمک می‌کنند و به تنظیم میزان مایعات در بدن یاری می‌رسانند. با وجود حضور سدیم در تمام مایعات بدن، بیشترین غلظت آن در خون و در مایع خارج از سلول‌های بدن یافت می‌شود.

مقدار سدیم خون، تعادلی است بین میزان سدیم جذب‌شده از غذا و میزان سدیمی که توسط کلیه‌ها دفع می‌شود.

عوامل دخیل در تنظیم هوموستاز سدیم عبارتند از:
• هورمون آلدوسترون از طریق کاهش دفع کلیوی سدیم، موجب افزایش سطح حفظ سدیم می‌شود.
• ناتریورتیک هورمون از طریق افزایش دفع کلیوی سدیم، موجب کاهش سطح سدیم می‌شود.
• هورمون آنتی‌دیورتیک (وازوپرسین/ADH) بازجذب سدیم از کلیه‌ها را کنترل می‌کند و بر سطح سدیم تأثیر می‌گذارد.

به‌صورت فیزیولوژیک، میزان آب و سدیم ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر دارند. بنابراین هنگامی که سطح سدیم در خون تغییر می‌کند، محتوای آب در بدن نیز تغییر می‌کند. این تغییرات می‌تواند با کم‌آبی یا با مایعات زیاد (ادم) همراه باشد که اغلب منجر به تورم در پاها می‌شود.

بیشتر سدیم مورد نیاز از طریق رژیم غذایی تأمین می‌شود و در صورت مصرف بیش‌ازحد، کلیه‌ها مازاد آن را از طریق ادرار دفع می‌کنند. به‌طور معمول، بدن سطح سدیم خود را در محدوده نرمال نگه می‌دارد. چنانچه سطح سدیم در محدوده نرمال نباشد، نشان‌دهنده‌ی مشکلات کلیوی یا کم‌آبی بدن است.

این آزمایش اغلب به‌عنوان بخشی از آزمایشاتی به نام پانل الکترولیت انجام می‌شود. همچنین ممکن است بخشی از دو گروه دیگر از آزمایشات به نام پانل متابولیک پایه (BMP) و پانل متابولیک جامع (CMP) باشد.