منیزیم یک ماده معدنی است که برای تولید انرژی، انقباض ماهیچه‌ها، عملکرد اعصاب و حفظ استخوان‌های قوی حیاتی است. از طریق رژیم غذایی وارد بدن می‌شود و توسط روده کوچک و روده بزرگ جذب می‌شود. منیزیم در استخوان‌ها، سلول‌ها و بافت‌ها ذخیره می‌شود. بیشتر منیزیم به مولکول آدنوزین تری فسفات (ATP) متصل است و در فسفوریلاسیون ATP مهم است. بنابراین، این الکترولیت تقریباً در تمام فرآیندهای متابولیک حیاتی است.

کمبود منیزیم (هیپومنیزیمی) ممکن است با سوءتغذیه، شرایطی که باعث سوء جذب می‌شود و با از دست دادن بیش از حد منیزیم توسط کلیه‌ها دیده شود. منیزیم اضافی (هیپرمنیزیمی) ممکن است با مصرف آنتی‌اسیدهای حاوی منیزیم و با کاهش توانایی کلیه‌ها در دفع منیزیم دیده شود.
هیپرمنیزیمی هدایت عصبی عضلانی را به تأخیر می‌اندازد و به عنوان کندکننده هدایت قلبی نشان داده می‌شود.

عوارض هیپومنیزیمی عبارتند از: تهوع، از دست دادن اشتها، خستگی، گیجی، گرفتگی عضلات، تشنج، تغییر در ضربان قلب و بی‌حسی یا گزگز.
کمبود منیزیم می‌تواند بر متابولیسم کلسیم و پتاسیم تأثیر بگذارد و موجب کاهش سطح آنها شود، بنابراین برای تشخیص مشکلات مربوط به کلسیم، پتاسیم، فسفر و یا هورمون پاراتیروئید ممکن است سطح منیزیم بررسی شود.
مونیتورینگ سطح منیزیم در بیماران قلبی مهم است زیرا سطح کم منیزیم ممکن است موجب افزایش تحریک‌پذیری و تشدید آریتمی قلبی شود.
از آنجایی که بیشتر منیزیم سرم از طریق کلیه دفع می‌شود، بیماری مزمن کلیوی باعث افزایش سطح منیزیم می‌شود.