لاکتات دهیدروژناز (LDH) یا لاکتیک اسید دهیدروژناز یک آنزیم است و تقریباً در تمام بافت‌های بدن، از جمله در قلب، کلیه‌ها، ریه‌ها، عضله اسکلتی، مغز، کبد و گلبول‌های قرمز (RBC) یافت می‌شود.
LDH در سرتاسر بدن وجود دارد؛ در نتیجه سطوح LDH تام نمی‌تواند شاخص اختصاصی برای یک بیماری خاص و یا نشان‌دهنده آسیب یک عضو خاص باشد.
معمولاً غلظت LDH در خون پایین است، اما در صورتی که سلول‌های حاوی LDH آسیب می‌بینند یا از بین می‌روند، LDH به جریان خون آزاد می‌شود و باعث افزایش سطح آن در خون می‌شود.
در حال حاضر، استفاده اصلی از LDH به عنوان یک شاخص کلی از وجود و شدت آسیب حاد یا مزمن بافتی است. همچنین ممکن است از ایزوآنزیم‌های LDH برای کمک به تعیین اندام‌هایی استفاده شود که احتمالاً درگیر هستند.
آزمایش LDH اغلب با سایر آزمایش‌ها مانند CK و CK-MB، ALT، AST، تروپونین و میوگلوبین به عنوان تست‌های مکمل برای کمک به تشخیص و نظارت بر انفارکتوس میوکارد استفاده می‌شوند.