آزمایش هورمون رشد (GH) برای بررسی کمبود هورمون رشد در نوجوانانی با قد کوتاه، تاخیر در بلوغ جنسی یا تاخیر رشد به کار می‌رود. همچنین از این آزمایش جهت بررسی سطوح افزایش یافته هورمون رشد در بیماران ژیگانتیسم و آکرومگالی (افزایش در ضخامت و عرض استخوان اما بدون افزایش قد) نیز استفاده می‌شود.
GH جهت شناسایی و پیگیری بیمار مبتلا به تولید هورمون رشد نابجا توسط نئوپلاسم استفاده می‌شود. در نهایت، اغلب به عنوان یک آزمایش غربالگری برای کم‌کاری یا پرکاری هیپوفیز استفاده می‌شود.
در افرادی با قد کوتاه بهتر است علاوه بر GH، میزان IGF-1 و IGF BP3 نیز اندازه‌گیری شود.
GH یا سوماتوتروپین از سلول‌های اسیدوفیل در غده هیپوفیز قدامی ترشح می‌شود و نقش اساسی در تعدیل رشد از بدو تولد تا پایان بلوغ دارد.
GH اثرات خود را بر روی بسیاری از بافت‌ها از طریق یک گروه پپتید به نام سوماتومدین اعمال می‌کند. نام دیگر تست IGF-1، سوماتومدین C (توسط کبد ساخته می‌شود و تاثیر زیادی بر روی غضروف دارد) است.
اگر ترشح هورمون رشد در دوران کودکی ناکافی باشد ممکن است موجب رشد محدود یا کوتولگی (dwarfism) شود.
برای نفی متغیرهای زمان در تست GH، می‌توان تست GH را 1 تا 1.5 ساعت پس از خواب عمیق انجام داد زیرا سطوح آن در هنگام خواب افزایش می‌یابد. همچنین، برای تحریک تولید GH می‌توان به مدت 30 دقیقه ورزش شدید انجام داد.
آزمایش سرکوب GH برای شناسایی کودکان غول‌پیکر یا آکرومگالی در بزرگسالان استفاده می‌شود. رایج‌ترین تست سرکوب‌کننده مورد استفاده، تست تحمل گلوکز خوراکی است بدین صورت که با افزایش سطح گلوکز، GH به صورت نرمال سرکوب می‌شود. اما در بیمارانی با آکرومگالی، کاهش ملایمی در سطح GH دیده می‌شود.